TOEN IK JE LEERDE KENNEN
Rafael Alberti
Ik leerde je kennen bij de klacht van Rosalinde,
toen al lang een trein met mij was vertrokken.
In een schemerige loge wees Jules Supervielle:
Die daar, die daar is Picasso!
Overal geflonker van lichtende lampjes,
Pigalles, Café Flore, Les Deux Magots,
de ene dag Braque, de andere Laurens,
en altijd weer pieste die Afghaanse windhond
midden in de nacht op de Paris-soir.
Een liefde, die nog niet wist hoe dwingend
de stem van de schilders in mijn aderen gonsde,
steeg naar de trans van haar hoogste kasteel.
Blauw en blij strand en argeloos was alles.
Waarom viel er plotseling een schot
en begon toen het bloeden?