Rivierlandschap met vier bomen
H.H ter Balkt
Nederlagens ladder afgedaald, Hercules, bijl
van ver hakte. Gulzig als een vetcel (rotsen op
elkaar gestapeld) lokt de grimmige diepte van
de afgrond die je stenigen moet met landschappen,
bijvoorbeeld dat ene met de twee minuscule
wandelaars, wandelend of zij niet bestaan. Hersen-
gelijkend rijst de hoge rotswand op, bestoven met
huivering, aan de andere kat van de rivier.
Weg of rivier, het maakt jou weinig uit. Geschilderd
met okeren as brandt je wereld duister vlammend,
maar tégen de afgrond. En jouw vier bomen hadden
er, dat wel, toch nooit vijf kunnen zijn. Spechtensnavel
is hier niet te horen, Hercules. Eeuwen later,
geest zo moe, zandstralen ze nu de bergen.
 |
 |
 |
 |
 |
 |