Berge-Gogh

Dit vers is verzadigd van gêne

Geen metafoor kan zich vandaag
bevrijden van de last die aan uw bloemen hangt

Ik tutoyeer u niet

Beklemd tussen gebazel van een kunstbons
die zich breed maakt
en een snelle schurk
die nagenoeg om niet een tijdloos ingelijste repro
met een fles Vincent Brut Cava biedt

schrijf ik in de greep van een bevangenheid
zo groot, dat zij de felheid van uw oogopslag,
uw ingekuilde geestdrift evenaart

Het is de vraag of u nog maalt
om poëzie, palet, een beurs vol pegulanten

Het sneeuwt biljetten op uw graf

Uw naam is een transactie, zelfs
de verzenmaker wordt betaald

Als schuwe eenzaat met bevlogen hand
bent u gezocht,
men neemt u in de veiling
waar uw geest postuum per telefoon
wordt doorverkocht

O schilder te velde
(lispelt de bewogen woordluis hier)
het mes sneed nimmer aan twee kanten

Wat zal zijn, is al geweest
wat blijft, zijn de carré’s
waarvoor u ooit vier francs per stuk neertelde

Tuinen kleurrijk ingezaaid, bloesems,
kraaien boven koren, man met baard
Een laan zo geel van bladeren en overspannen
dromen. Een zonnewiel; een wilde maan
sikkel die stilaan in uw hoofd is dolgedraaid

Wat blijft is uw hevige aard

Beelden van passie en dood, lichtzieke
doeken van elke idylle ontdaan

Behalve Theo niemand
die iets vroeg

De broosheid die u tekende
het hart al bijna uitgebrand

Hoe u de verf ten einde raad
tegen het linnen joeg

alsof de wereld u geen tijd van leven bood