Jan Fabre ‘Het Uur Blauw’
Je moet het niet zo blauw inzien
Daniel Billiet
Toen de klok heel langzaam
met nul slagen het uur blauw sloeg,
was er zoveel blauws aan de hand
dat er geen plaats meer was voor zwart
denken.
Trager baadde alles in het blauwste oogwater.
Alsof de rillende ademnood
tussen verliefden plots over je rug trippelt.
Alsof je weer opwindend veilig zit
in de nek van je vader.
Toen de klok iets later
vijf over blauw sloeg,
bleef toch iets blauws in de lucht
aarzelen, een vonkje van een blauwe
geur.
 |
 |
| Jan Fabre ‘Het Uur Blauw’ | |