Duijnhoven-Rembrandt

Serge van Duijnhoven

I

de geheimagenten van mijn bewustzijn
schaduwen mijn brein
wie bepaalt er wie de vijand is?
degene die zich in mijn naam

verbasterd heeft van tegenpartij
(“en-e-my”) tot die-ene-in-mij
twee wezens uit hetzelfde nest
ontstaan; mijn lichaam blijkt

bestand. Mijn verstand
gaat kopje onder
in het gistende moeras

van het handjevol verwanten
dat ik was

II

en dan vallen de schellen
van het zelf
dak wordt bodem
droom gewelf

ik ben de magneet
zonder pool
de komeet die vlucht
voor zijn staart

er is een membraan dat ik
van mij gescheiden houdt
een impermeable wand
die ons binnenstebuiten keert

een stemmetje dat kliert
“haas kipjelekker
haast je niet”

moet me vloeibaar maken
schoon genoeg en spoelen
dat gemoed, alleen: