Spilliaert
Stefan Hermans
Mensen die voor een spiegel zitten
denken de wereld in een glas.
Een vorm die door de steden waait
en plots verdwijnt in de trilling
van een groot zwart gat, een opening
in vlottende gedachten
Terwijl alles er even tevoren nog
zo duidelijk, bijna verwijtend, was.
Er is bezoek dat, zonder naam,
zich aanmeldt bij het raam –
een tweetal duiven, wit en zwart,
ze pikken in de glinstering,
wiegen zich dagelijks met hun
veel te lichte koppen hevig zat.
Maar wat wil dan dat hoofd,
dat van zichzelf maar één kant
kent en verder in de leegte
van de dag
zich zal te pletter lopen,
als de spiegels openwaaien
en in de deur staat
groot en heftig je andere kant
te grijnzen, met in zijn achterhoofd
je eigen, dwaze lach?
