Jellema-Gogh

C.O. Jellema

Hij die cipressen zag in groene vlammen,
in luchten branding, een korenveld
als waanzin uit gods akker opgeweld
– zo’n overdaad was niet meer in te dammen –

schiep ook het beeld waaruit wij sterflijk stammen:
een oud paar schoenen dat ons, lijkt het, duldt
al zijn wij eruit weg, ons draagt – van schuld
en hoop de ding geworden cryptogrammen.

Wegen sinds de verdrijving af te leggen,
paradise lost, een odyssee, het voert
nooit verder dan de naaste kerkhofheggen.

Maar toch in beelden eeuwigheidsdorst lessen:
op ieders ithaka staan die cipressen,
doods uitroeptekens, groots en onberoerd.

2

Gestorven. Iemand komt en spreidt haar armen
– een schrik, wereldomspannend, wordt gebaar
dat vleugels maken van een adelaar
die duikt uit kille hoogte naar de warme

prooi die zich stilt aan plotsling doodsgevaar –
en deinst terug, een schrik zonder erbarme,
want zelfs geen wonder mag de dood verarmen:
La résurrection de Saint Lazare.

Zijn zuster stierf voordat hij kon genezen,
want wie geneest van wikkeldoek en steen?
Wellicht heeft hij haar op de dood gewezen:

getrokken voren waarin ’t zaad verdween,
opdat de bindsters later aren lezen –
en op de zon die het tafereel bescheen.

3

Kisten van Alyscamps, verkwiste steen,
de reservoirs voor water, bloem en vlinder,
al wat sindsdien een toevallige vinder
in vluchtigheid een toevluchtsoord toescheen.

Littekens uit verleden plistoceen,
maar ook de hartstocht nu te zijn wordt minder
in het besef hoeveel gewicht naar ginder
als rimpeling, geur, vleugelslag verdween.

Van de geschiedenis de reine sarkofagen,
ligplaats voor niets om ’t lijf, ongegeneerd
ons levenseinde tonend – mits volleerd