Kneepkens-Chagall

Marc Chagall The Poet Reclining

Manuel Kneepkens

Zijn hoofd ligt in het gras gerold
als van een guillotineblok /

Een dennenboom slaat twaalf uur
Daaronder graast een paard, sneeuwwit

Alsook een (spokig) varkentje
Wij schrijven 1917

En hij is zo uitgestrekt, de dichter
zo uitgestrekt…

Zijn lak-
schoenen raken vast nog aan ’t front

Zie, hoe in z’n slaap
z’n marmeren hand gaat naar z’n keel

een wurggebaar!
Hij droomt !Hij droomt de waarheid:

Een gillen, wit  als een f r o n t-
chirurgenhandschoen. Maar wie luistert?

Wat is er stiller dan dit cadavre exquis
liggend aan gene zijde van de Maas

in zijn tuniek kobaltblauw als een vuilnis-
zak, log, bebloed tussen de waterkers
stinkend naar ontbinding

de menigte in Londen, op Trafalgar Square
juichend

doodstil, op foto’s
sepia

om de gelogen
vrede
van Wapenstilstandsdag?

Marc Chagall The Poet Reclining

Manuel Kneepkens

His head lies rolled onto the grass
like one from a guillotine block /

A pine-tree strikes twelve
Beneath it grazes a horse, snow-white

also a (spooky) piglet
We are writing in 1915

And he is so stretched out, the poet
so stretched out…..

His dress-
shoes might yet go to the frontline

See, how in his sleep
his marble hand goes to his throat

a strangling hold!
He dreams! He dreams the truth:

A screaming, as white as a f r o n t
surgeon’s glove. But who is listening?

What is stiller than this cadavre exquis
lying on the other side of the Meuse

in his tunic, grey as a bin-
liner, unwieldy and blood-covered
smelling of decay

the crowd in London on Trafalgar Square
cheering

dead still, on photographs
sepia

for the false
peace
of Armistice Day?

translated into English by Hans van den Bos