Kneepkens-Willink - Beeldgedicht

Carel Willink ‘Late Visitors to Pompeii’

Willink

Manuel Kneepkens

Barricaden op een schilderij van Willink
met als achtergrond de P.C. Hooftstraat
zouden gruwelijk misstaan

Tussen de antiquiteiten, de Gouden Eeuwse
& de klederdrachten van Fong Leng

tenzij als Hemelbedden
en/of beladen met een rococo dienblad
Melancholie
in porseleinen mokkakopjes

Ach, hier schrijdt zij Gekleed, ’t Gouden Viswijf
in fiere naaktheid

de Revoluutsie

vermomd als Willink’s favoriete ledenpop, hoog
op cothurnen. Achtergrond:
Pompeji, brandend…

Barricaden
daarentegen, als Dames, hartelijk
voor Siamezen / minnaars, spleetogig
fors overspelig (een Persianer Lam als echtgenoot…)

Ja, die zouden niet misstaan
in een P.C. Hooftstraat, brokaat van bloed!

Carel Willink ‘rustende dryade Sylvia-‘ (1977)
(op dit schilderij zien we Sylvia, het Tivoli, en de Slangenvrouw, uit de tuinen van Bomarzo)

Carel Willink en Amsterdam


De zeppelin (1933), Stadhouderskade hoek P.C. Hooftstraat (schilderij)	De zeppelin (1933), Stadhouderskade hoek P.C. Hooftstraat (foto)

Fantasie op Amsterdam (1944), vanuit atelier Carel Willink op de Ruydaelkade 15 (schilderij)	Fantasie op Amsterdam (1944), vanuit atelier Carel Willink op de Ruydaelkade 15 (foto)

‘Fuga monialium'(1967), Vossiusstraat 4-12 (schilderij)	‘Fuga monialium'(1967), Vossiusstraat 4-12 (foto)

Het gele huis (1934), hotel Piet Hein, Vossiusstraat 51-53 (schilderij)	Het gele huis (1934), hotel Piet Hein, Vossiusstraat 51-53 (foto)

Museum bij avond (1950), Rijksmuseum, hoek Jan Luijkenstraat en Paulus Potterstraat, met Groningse poort (schilderij)	Museum bij avond (1950), Rijksmuseum, hoek Jan Luijkenstraat en Paulus Potterstraat, met Groningse poort (foto)

Portret van de schilder Charles Roelofsz (1932). Lido, nu Holland Casino, Max Euweplein 62, vanaf Stadhouderskade (links de Leidsekade) (schilderij)	Portret van de schilder Charles Roelofsz (1932). Lido, nu Holland Casino, Max Euweplein 62, vanaf Stadhouderskade (links de Leidsekade) (foto)

Stadsgezicht (1934), Vondelstraat 13, hoek Tesselschadestraat (schilderij)	Stadsgezicht (1934), Vondelstraat 13, hoek Tesselschadestraat (foto)

Straat met standbeeld (1934), Nieuwe Spiegelstraat 1-9, richting Herengracht (schilderij)	Straat met standbeeld (1934), Nieuwe Spiegelstraat 1-9, richting Herengracht (foto)

Wilma (1932), Stadhouderskade met uitzicht op huis op Weteringschans 18 (schilderij)	Wilma (1932), Stadhouderskade met uitzicht op huis op Weteringschans 18 (foto)

Wilma (1932), Stadhouderskade met uitzicht op huis op Weteringschans 18 detail (schilderij)

Enige Willinkiana

Willink schilderde de P.C. Hooftstraat niet- en dat had een reden

Die straat was al in de Jaren Zestig niet meer van die typische ‘Willink’- architectuur

voorzien, die bv. wel de Vossiusstraat kenmerkt.

Want al die dure, exclusieve winkels, die zich daar gaandeweg vestigden

braken de puien af en vervingen die door foute ‘eigentijdse’ glamour

Wel had Fong Leng daar haar boutique.

Het was een mooie vrouw en haar creaties waren een cross-over van de mode naar de beeldende kunst. Zij had mijn interesse.

Kleding & mode an sich zijn overigens niet aan mij besteed.

Ik hou mij aan een woord van Picasso

Zijn vriend Jean Cocteau, de dandy-dichter, trachtte hem tot Beter Gekleed zijn

te bewegen, waarop Picasso placht te zeggen : Ach, Jean, wat maakt het uit

Als de Edele Delen maar bedekt zijn…

Bij Fong Leng ( Te Duur!) hebben mijn vrouw en ik zowaar iets gekocht in mijn Amsterdamse tijd, een vrolijk kinderjurkje voor ons driejarige dochtertje

(ze is nu 42 !) Dat was in de aanbieding. Anders was het niet gebeurd

Niet alleen om budgettaire reden alleen overigens hadden wij daar verder niets te zoeken.

De Fong Leng-creaties waren eigenlijk alleen te dragen voor Mathilde. Tenslotte is Fong Leng dan ook in schoonheid ten onder gegaan oftewel failliet. En Mathilde werd Willink te duur ‘ín onderhoud’. Hij brak met haar en ging met Sylvia Quiel.

Om de band met de P.C. Hooftstraat te leggen, zou het Zeppelin-schilderij ook, als leidende afbeelding hebben kunnen dienen, maar Pompeji wordt inderdaad genoemd in het gedicht.

Het Pompeji schilderij is interessant om dat daar op de rug te zien is

Oswald Spengler. Wiens boek Untergang des Abendlandes op velen in de Jaren Dertig diepe indruk maakte. Willink, met zijn onheilszwangere luchten, voorop.

Nu wij in Trump-tijd leven, krijgt Spenglers boek vast weer hernieuwde aandacht…

Die Owald Spengler had uit treurnis over zijn tijd zijn kop ( Zijn ‘P.C. Hooft’…) kaal geschoren. En niet dus als Mussolini en Pim Fortuyn om een wijkende haarlijn te maskeren (sic!)

En Oswalt heeft Kennedy vermoord…what’s in a name!

(Manuel Kneepkens)

Carel Willink ‘Mathilde tussen de monsters’ (1966)