VENUS – MUSEUM BEELDEN AAN ZEE

Rutger Kopland

Ze ligt voor een raam – zo stil als een steen ligt
zo onbewogen, zo onverschillig voor tijd

volgens de mythe spoelde ze ergens aan
op een strand – een vlok zeeschuim zou ze zijn geweest
maar niemand weet hoe ze veranderde in wat ze werd

alleen de duinen, het zand, het helmgras, de zee
hebben gezien wat er gebeurde

ze slaapt en ze glimlacht zoals een jonge vrouw
die ligt te dromen – dat een man haar vindt en ziet
hoe ze daar ligt en haar lichaam met zijn ogen
streelt – droomt dat hij zich in haar verliest

ik kijk van haar weg, door het raam – daar zijn
de duinen, het zand, het helmgras, de zee

zij moeten hebben gezien hoe een vlok zeeschuim
verwoei in de wind en verdween in de ruimte
daar ergens, denk ik, ergens

	Jan Meefout