( ... )

Rutger Kopland

I

Zoals zijn beelden ergens beginnen
iets te laat zien – het kan alles zijn overal

iets ergens op een tafel achter een raam
tegen een muur of waar dan ook alles kan

en zoals ze zich dan als het ware voortzetten
in de plek waar ze begonnen

en tegelijk die plek bij hen binnendraagt
hen al bijna begint op te heffen

zo wil ik dat ook gedichten beginnen ergens
iets te beschrijven



II

Zoals je tijdens het denken kunt weten
dat je aan niets denkt

en zoals je tijdens het kijken kunt zien
dat je niets ziet

zo kunnen er in zijn beelden gaten vallen
in een weiland een mens een huis

witte gaten waarin je ziet dat we van de dingen niet weten hoe ze zijn

ziet dat de echte wereld een gaat is
een wit gat

zo wil ik at gedichten de gaten laten zien in
de taal waar voor de dingen geen plek is



III

Zoals zijn beelden laten zien
hoe toevallig en eenmalig de dingen zijn

het gezicht van een vader de rug van een vrouw
een stoel aan een tafel – al die dingen

even zijn ze gezien een moment en ze zijn
al verleden en nog zijn ze zichtbaar

niet vast te houden en weg als een glimp van
wat was er wat is en ook dat niet

zo moet een gedicht zijn moet het iets zeggen
en dat niet zeggen en dat opnieuw zeggen



IV

Zoals zijn beelden ergens ophouden
de dingen te laten zien

hen laten eindigen in hun elementen
hun kleuren vlakken lijnen

zoals ze dingen als het ware doen
terugkeren in het bestaande

zo moeten gedichten ergens ophouden
iets te beschrijven

de dingen ergens laten eindigen
voorbij de plek waar ze geschreven zijn



V

Ik las dat de werkelijkheid niet bestaat

er stond: de dingen zijn niet zoals ze lijken
te zijn – maar ze zijn ook niet anders

vreemde uitspraken die ik niet kan vergeten
ik blijf zoeken naar hun waarheid

en soms vind ik die – in zijn beelden
een onbegrijpelijke waarheid

Roger Raveel