Johannes de Eyck fuit hic
Patrick Lateur
1.
Het spiegeloog dat niets ontgaat, besluit
het laat bezoek dat hij met tere hand
en dromig ongeduld ten afscheid duidt.
En zij, dicht bij het rode ledikant,
legt toegewijd, nauw voelbaar en beraden
haar wezen in zijn palm, verdicht de brede
plooival van fluweel en droomt zich gade
en moeder in de vreemde huis van vrede.
Ten voeten uit getekend door de trouw
verhalen zij op kleur en stof de geest,
een glimp der eeuwigheid, nu man en vrouw
voor ’t eerst. Want Jan van Eyck is hier geweest.
2.
Ver weg het feest gedruis van hoven, wég
het hoogland van retabels en van kerken.
‘Want, vriend Giovanni, als ich can, dan leg
ik in dit huis de veelheid van mijn werken.
Jouw ramen open op de verre reis,
haar hemelbed dat wacht. Maar in de tover
van oog en hand het woordeloos bewijs:
van jullie eerste woord gaat niets verloren.’
Reeds lagen muiltjes achteloos ter zij
en maakte ik het sluitstuk op dit feest
van zinnen en mysterie: olie, lijn
en kleur. Want ik, van Eyck, ben hier geweest.
zie ook: Bastelaere/Eyck, Domselaar/ Eyck
 |
|
 |
