james turrell
Lucebert
de kunstenaar maakte naadloze ruimten
in het museum van amsterdam
ruimten afgewend van alle schaduw
en van het misbaar van alle lichaam
is wist hier werd en smid van het licht
de dienaar van mijn ogen want ik zag
als voor het eerst mijzelf en ik zag
in de stilte van een waterval in de verte
mijzelf gemaakt om het licht als rivier
terug te dragen naar de zon
deze lichtsmid hij kwam van ver
en ik heb hem nooit ontmoet
toch ben ik in gedachte meegevlogen
met mijn vrienden die door jim
in zijn klein vliegtuig werden meegetroond
boven de doodwonden van een oud land
en over het nijdvlees en het zuchtgezwel
van nieuwe windgewesten daar in het amerikaanse westen
en ik zag met hen de zon zinken en alle hoop
op nog meer goud en bloed glorieus vervliegen
zag dat de maan weer groeide
en dacht: zij heeft er weer zin in
met daar beneden dat volwassen kind
uitverkoren om aan nevels een gelaat te geven
toen wij daalden in de krater van jim’s vulkaan
want dat is zijn huis
terwijl de sterren alleen tegelijk opsprongen in de cockpit
droomde ik even dat ik was half niets half poes
die net als het universum
genoeg heeft aan het spelen met de eigen staart
|
|
|
|
|
|
