De Schrijver
M. Nijhoff
Op deze plek heeft een gedicht gestaan.
’t Beviel me niet. Toen ik het op wou knappen,
toen bleef er, toen mijn pen begon te schrappen,
per slot van rekening geen woord van staan.
Het gaf een beeld van ’t schrijverlijk bestaan,
zijn zelfverwijt en andere eigenschappen.
Het was vooral triest door de trieste grappen.
Neen, het was goed noch slecht, er was niets aan.
Het was geïnspireerd op een Jan Steen:
Elia – misschien zal u dit verbazen –
Elia met de raven om zich heen.
Mijn vogels werden stenen door de glazen,
en mijn Elia werd vel over been.
Hier rust zijn as. Requiescat in pace.
Uit: Verzameld werk, deel I:
Gebundelde, verspreide en nagelaten gedichten,
Den Haaf, Amsterdam, 1954
Simon Koene
Kleurenets: drogenaald/ aquatint 34,5 x 31,5
Druk: S. Koene, Den Haag
‘In “De Schrijver”van Nijhoff trof mij de verwantschap met het etsen. De relatie tussen het schrappen van de pen en het krassen van de naald, de strubbelingen waarmee het etsen gepaard gaat, maar vooral het wezenlijke in het gedicht, de inspiratie.
In mijn ets wil ik de kern van het gedicht, de strijd van het creatieve proces, zichtbaar maken.
De eenzame strijd die gevoerd moet worden om de inspiratie vast te houden.
De schrijver vecht met zichzelf.
De inspiratie verdwijnt.
Het licht dooft aan de horizon.’
