Casper David Friedrich ‘Monk by the sea’
over onthouden gebleken te zijn
Willem Jan Otten
Mijn dag begon met trachten te vergeten
wie ik toen ik droomde was: een molecuul
geflipperd door het onherinnerde heelal.
De teckel Kaspar David Frederik
moest worden uitgelaten en dus stond ik
even later boven op het duin, één beentje
in het canvas van mijn innerlik –
de zee zou zijn volledig tragisch onbeschreven
ex nihilo ex nihilo als ik genoeg heb zeg ik ho,
maar zie: daar lag zij als een aquarel te drogen
in de opgekomen zon, zij ligt daar alle
ochtenden, en heb haar nooit onthouden,
elke ochtend ligt zij, elke ochtend weer
wordt, één seconde voor mijn komst, tot haar
besloten, vraag mij dus door wie waarom –
O zing niet dat je bent, zing dat je blijkt,
weer is het kind je voor geweest en hikt je op.
Casper David Friedrich ‘Wanderer im Nebel’
