Kindertijd in Tarragona
Jacques Prévert
Herinneringen van één kleur
kleuren van één herinnering
Rood van de corrida zwarte gloed van de stier
banderilla’s in de rug van de bewonderaars
Het lied van Tarragona
refrein van Spaans wit en couplet van lijnzaadolie
een glazenmaker zong
met stopverf op zijn hand
Is dat de diamant die krijst van genot
Of simpelweg een raam dat zich heel zacht beklaagt
Omdat het kind Miró zich vragen stelde
hoe kan dat allemaal waar is het van gemaakt
zei ook dat allemaal iets aan het verbaasde kind Miró en
het antwoordde hem allemaal
Het is wellicht het knarsen van het zand onttrokken aan
de zee dat de zachte prik van de zee-egel mist
en de streling van inktvissen en algen
het schepje van het kind pal in zijn rug geplant
Arm zand ondersteboven dat korrel na korrel
zijn armzalige leven vertelt in de keuken
oog in oog met het doodgeboren ei
in een smerige gang zo lang
tegen het verglaasde zand van een anachronistische
zandloper zonder wijzer van een klok die je ziet draaien
Alleen het lange uur
alleen het brede uur
alleen het diepe uur
ideeën te kort
de dag die droevig wordt
(vertaling door Geest van Istendael en Koen Stassijns)
Enfance à Tarragone
Souvenirs d’une
seule couleurcouleurs d’un seul souvenir
Rouge de corrida ardeur noir du taureau
banderilles dans le dos de l’aficionado
Chanson de Tarragonc
refrain de Blanc d’Espagne et couplets d’huil de lin
un vitrier chantait
le mastic sur la main
Serait-ce le diamant qui hurle de plaisir
ou simplement la vitre qui tendrement se plaint
Et comme l’enfant Miró se demandait
comment tout cela se peut-il et de quoi tout cela est-il fait
à l’enfant Miró étonné tout cela lui disait quelque chose
et tout cela lui répondait
C’est peut-être le crissement du sable arraché à la mer
et qui regrette la tendre piqûre de l’oursin
et la caresse des poulpes et des algues
la Pelle de l’enfant bein plantée dans ses reins
Pauvre sable dessus dessous et qui raconte grain par grain
sa pauvre vie dans la cuisine
face à face avec l’œuf mort-né
dans une sale impasse d’espace
contre le sable vitrifié d’un anachronique sablier
sans même aiguille d’horloge à regarder tourner
Seulement la longue heure
seulement la large heure
seulement la profonde heure
à courte paille d’idée
à langueur de journée