Het afscheid
Daniel van Ryssel
men wist dat vroeger men wist dat zijn leven lang heel goed
hoe men zou sterven op een dag zacht zou ontslapen in het bed
in het oude eikenhouten bed op de kille kale voutekamer daar
aan de zijkant van de doening de kant waar de zon ondergaat
laat in het najaar zal het zijn de dag zal naar de avond neigen
moe en voorovergebogen zal de ander naast het bed zitten waken
zonder te verroeren op de stoel urenlang zwijgend zitten wachten
tot alles opeens bevreemdend stil zal worden heldonker doodstil
maar hoe de ander zich daarna zal voelen neen dat wist men niet
dat had men nooit goed geweten dat staat ons zelf nog te beleven
daar roerloos op een stoel zitten toezien hoe het einde nadert
tot het plots doordringt dat men alleen en heel erg eenzaam is
men het verdriet de vrije loop kan laten kan kermen kan smeken
het kruisbeeld in die vale handen kan vouwen voor het venster
gaan staan om zonder woorden de Heer naar het waarom te vragen
en naar de grijze hemel te staren en de zon te zien ondergaan