Droomdiner

Kees Spiering

lakeien leidden hem de eetzaal binnen.

De tafel die daar wachtte
was onafzienbaar wit. Een lange ris
schalen van goudkleurig glas
stond op vrijwel kreukelloos linnen.

Hij mocht gaan zitten aan een hoofd
en toen kwam zij. Hij ging meteen
weer staan. Ze schreed naar
het andere eind, nam plaats en keek

hem even – verlegen lachend – aan.
Hij zat zo ver van haar vandaan
dat hij beslist niets had verstaan
als ze iets had gezegd

maar er werd die avond niet door haar
gesproken, behoudens een zacht woord
na elk gerecht. Zo mooi vond hij haar
dat zijn mond niets meer proefde

al was het eten met meesterhand bereid.
Al die tijd was er slechts haar gezicht,
de peilloze ogen die ze soms op hem
richtte, dat haar, glanzend

in het rustige licht. Hij wist niet
welke messen voor vis zijn, welke
glazen voor welke wijn – er waren zoveel
soorten – maar wel dat zijn onzekerheid

haar in het minst niet stoorde. Opeens
was het gedaan. Ze stond op, keek hem
een laatste maal aan. Het was of haar
lippen bewogen, waarna ze is gegaan.

Lakeien leidden hem de eetzaal uit.

zie ook overzichtspagina 'hoeveel weegt BLAUW'

Luciano Fabro toelichting Iconografia

We zien een sobere lange tafel, bedekt met een zuiverwit tafelkleed. Op de tafel staan acht kristallen schalen die gevuld zijn met gedistileerd water en met stukken glas waarin de namen gegraveerd zijn van mensen die omwille van hun vooruitstrevende ideeën fysiek geweld werd aangedaan. We lezen de namen van o.a. Pasolini, Marie Curie, Tantalo, Bruno. Door de grillige vorm lijken de brokstukken op afgehakte hoofden of ledematen. Dit contrasteert met de fraai geslepen kristallen schalen, het nette tafelkleed en het gezuiverde water.
Wat we op het eerste gezicht zien, moeten we dus herzien en dit is net datgene wat Fabro van de toeschouwer verwacht.