Droomdiner
Kees Spiering
lakeien
leidden hem de eetzaal binnen.
De tafel die daar wachtte
was
onafzienbaar wit. Een lange ris
schalen van goudkleurig glas
stond op
vrijwel kreukelloos linnen.
Hij mocht gaan zitten aan een hoofd
en
toen kwam zij. Hij ging meteen
weer staan. Ze schreed naar
het andere
eind, nam plaats en keek
hem even – verlegen lachend – aan.
Hij zat zo
ver van haar vandaan
dat hij beslist niets had verstaan
als ze iets had
gezegd
maar er werd die avond niet door haar
gesproken, behoudens een
zacht woord
na elk gerecht. Zo mooi vond hij haar
dat zijn mond niets meer
proefde
al was het eten met meesterhand bereid.
Al die tijd was er
slechts haar gezicht,
de peilloze ogen die ze soms op hem
richtte, dat
haar, glanzend
in het rustige licht. Hij wist niet
welke messen voor
vis zijn, welke
glazen voor welke wijn – er waren zoveel
soorten – maar
wel dat zijn onzekerheid
haar in het minst niet stoorde. Opeens
was
het gedaan. Ze stond op, keek hem
een laatste maal aan. Het was of haar
lippen bewogen, waarna ze is gegaan.
Lakeien leidden hem de eetzaal uit.
zie ook overzichtspagina
'hoeveel weegt BLAUW'
Luciano Fabro toelichting Iconografia
We zien een sobere lange tafel, bedekt met een zuiverwit tafelkleed. Op de tafel
staan acht kristallen schalen die gevuld zijn met gedistileerd water en met
stukken glas waarin de namen gegraveerd zijn van mensen die omwille van hun
vooruitstrevende ideeën fysiek geweld werd aangedaan. We lezen de namen van o.a.
Pasolini, Marie Curie, Tantalo, Bruno. Door de grillige vorm lijken de
brokstukken op afgehakte hoofden of ledematen. Dit contrasteert met de fraai
geslepen kristallen schalen, het nette tafelkleed en het gezuiverde water.
Wat we op het eerste gezicht zien, moeten we dus herzien en dit is net datgene
wat Fabro van de toeschouwer verwacht.