Edvard Munch ‘Zelfportret, Tussen de klok en het bed.’ 1940-1942
Zelfportret met klok
Lucienne Stassaert
Stijf, stokoud en gehoorzaam
staart hij de povere gestalte aan
van een mensenschuwe vogel,
een schim die vroeger manisch was.
Achter hem de staande klok,
de gele muur, het lege bed.
Flagrant, frontaal, funest
zet hij de man op die hij is:
een schijndode eenzame
beslist over zijn goed recht
de dood te ontzenuwen
in en spiegelgevecht.
Nu geen gewone zomer meer.
Geen rode Venus of geliefden
tijdens de lustverduistering.
Nee. Alleen de tijd die hem nog rest –
De gele muur, het lege bed.
Nog twee jaar. Dan zwijgt de engel
die zijn intiemste duiven werd.