Vos-Memling

drie koningen

Marjoleine de Vos

We wilden geen kind zien. Wat we zochten
was hoop, we wilden geloven, verwachtten
een sprong, een flits, een stem misschien.
We vonden een popje geschilderd door Memlinc.
Wilde dat bij ons horen, onze levens richten?
Het zweeg, het belichaamde vervulling,
maar niet voor ons. Wij bleven buiten
pathetisch snakkend naar een teken
dat we gezien waren, dat men hoorde
hoe wij tikten tegen de ruiten, dat men ons
zou openen, kruimels brood gaf van de tafel.
De wereld die wij zagen was volmaakt
en onbetreedbaar. Onze reis reikte tot het glas.

We huilden, even maar,
keerden terug
kwamen thuis
leefden verder.