Firenze 3
Anton van Wilderode
San Marco / Annuntiatie in Cella 3
De grote engel heeft andere ogen
dan die van gister, een ander gezicht
nu hij ontzaglijk ingetogen
rechtopstaat onder de ronde bogen
in nauwelijks méér dan morgenlicht.
Het meisje Maria geknield gebleven
de vinger in het gebedenboek
aan het blad waar zij verder zal lezen
straks als de blijdschap blijft, en de vreze
voorbij van het hemels bezoek,
het meisje Maria, de mond nog gesloten
met heel haar lichaam luistert zij naar
de boodschap van boven op rozerode
vleugels gebracht door de heilige bode
zonder verbazing of wangebaar.
De dag herbegint, op de plek waar hij daalde
ligt het okeren poederstof van altijd
geen spoor is gebleven van wie daar straalde
geen woord van de woorden die hij herhaalde,
alleen maar het antwoord: ik ben bereid.
San Marco-klooster (Firenze)
Verleden vliet in deze panden
en, waar geen levensstroom genaakt,
Voel ik mijn ziel die aan de randen
der stilte, schier volkomen, raakt.
Wat blijft mij van dit overzweven
en dit bewogen beurtgezang?
Misschien het onverdeelde leven
dat ik zo rusteloos verlang;
misschien het tedere begrijpen
der dingen, waar de smart begint:
de kern waarronder de vruchten rijpen,
de prille wasdom van het kind.
Denkend aan San Marco
zie ook: Angelico – Merode
 |
 |
| Op bezoek in Sint Niklaas struikelde ik onlangs (april 2012) over dit fraaie beeld van de priester-dichter Anton van Wilderode gemaakt door de beeldhouwer (tekenaar en graficus) Wilfried Pas (1940). | |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
Onderstaande versie van ‘lied van mijn land’ wijkt iets af van de versie op de plakkette, wie de definitieve tekst kent mag het zeggen.lied van mijn land
|
|