Zuiderent-Gogh

ik, Vincent van Gogh

Ad Zuiderent

Ik was die ik was. In kennen eenzelvig en arm,
heb ik dorp en hut de taal van een engel geoefend,
ben diep tussen fossielen bij mensen ingelijfd.

Maar had mij het levende landschap toen niet aangestoken,
ik was gebleven het vroom portret, de duistere spiegel
van een volkomen verstijfd licht der wereld:

– Neem dit, het is mijn aard, de rest is kleurenweelde.

Na zegenend vonkel van knotwilgen, door veen en stoppels
laten brandend, ben ik in wijngaard en cypres verzengd.

Zij blaakten mijn herkomst tot zwarten en dof violet,
zij hebben mijn ziekte in okers en blauwen uitgezweet.

Van welke wanhopige kennis ben ik nu smeulende, nu
nu over het doek is geploegd in akkers mijn lichaam.