John William Waterhouse (Rome 1849 – Londen 1917) ‘Narcissus’ 1903
op onze liefdes
Chris den Engelsman
Echo was toen nog een praatgrage nimf
niet slechts de vage weerkaatsing van een laatste klank
te licht ontvlambaar verteerd nu haar lichaam verschraald haar huid
klinkt haar onzichtbare stem nog slechts in eenzame straten
in een heldere kwikzilveren bron nog nooit beroerd
verlangen Narkissos’ lokken en de glans van zijn gelaat
naar wie hen verlangt wat ze zien zet hen in brand
de echo van zijn bloed in een wit geringde bloem
nooit aangeraakt door vele mannen nooit
door de meisjes wat zijn liefde ziet bereikt hem niet
die schone leugen een spiegeling die niets eigens heeft
één speelt twee in de morsecode van hun hart
te bezitten en niet vaarwel en nergens hun liefde helaas
in een swipe gaat voorbij wat nooit geweest was
Bert Bartelds ‘Echo and Narcissus’
English editing – certainly not a translation – of this poem:
to our loves
Chris den Engelsman
Echo then was just another chatty nymph
not only the faint reflection of a recent sound
to highly flammable her skin bleaker and her body decays
now only her invisible voice sounds in solitary streets
in a never touched bright silver mercury source
Narkissos‘ locks and the luster of his face desire
whomever wants them what he sees sets him on fire
the echo of his blood in a white ringed flower
never touched by many men never by
the girls what his love sees never reaches
him that clean lie a mirror without image
one plays two in the Morse code of their hearts
to own and no goodbye and nowhere their love
in one swipe what never was passed
Salvador Dali ‘Metamorfosen van Narcissus’ 1937
 |
 |
| Michelangelo Merisi da Caravaggio ‘Narcissus’ 1594-1596 | Nicolas Poussin ‘Narcissus’ 1628 |
alternatieve versie van bovenstaande gedicht:
=
(omdat geen twee dingen meer gelijk aan elkaar kunnen zijn)
Chris den Engelsman
in een swipe gaat voorbij wat nooit geweest was
vaarwel en nergens hun liefde helaas
één speelt twee in de morsecode van hun hart
die schone leugen nabeeld –klank
wat zijn liefde ziet bereikt hem niet
een spiegeling die zichzelf niet kent
de echo van zijn bloed een wit geringde bloem
verlangen naar hem wat hij zien zet hen in brand
Narkissos’ lokken en de glans van zijn gelaat
in een heldere kwikzilveren bron nog nooit beroerd
nu klinkt haar onzichtbare stem nog slechts in eenzame straten
te licht ontvlambaar verteerd haar lichaam en verschraald haar huid
niet slechts de dwaze weerkaatsing van een laatste klank
Echo was toen nog een praatgrage nimf
Echo was toen nog een praatgrage nimf
niet slechts de dwaze weerkaatsing van een laatste klank
te licht ontvlambaar verteerd haar lichaam en verschraald haar huid
nu klinkt haar onzichtbare stem nog slechts in eenzame straten
in een heldere kwikzilveren bron nog nooit beroerd
Narkissos’ lokken en de glans van zijn gelaat
verlangen naar hem wat hij zien zet hen in brand
de echo van zijn bloed een wit geringde bloem
een spiegeling die zichzelf niet kent
wat zijn liefde ziet bereikt hem niet
die schone leugen nabeeld –klank
één speelt twee in de morsecode van hun hart
vaarwel en nergens hun liefde helaas
in een swipe gaat voorbij wat nooit geweest was
Salvador Dali ‘Metamorfosen van Narcissus’ 1937
English editing – certainly not a translation – of this poem:
=
(because no two things could be more similar to each other)
Chris den Engelsman
in one swipe what never was passed
to own and no goodbye and nowhere their love
one plays two in the Morse code of their hearts
that beautiful lie afterimage –sound
what his love sees don’t reach him
a reflection that does not know itself
the echo of his blood in a white ringed flower
whomever wants them what he sees sets him on fire
Narkissos‘ locks and the luster of his face desire
in a never touched bright silver mercury source
now only her invisible voice sounds in solitary streets
to highly flammable her skin bleaker and her body decays
not only the faint reflection of a recent sound
Echo then was just another chatty nymph
Echo then was just another chatty nymph
not only the faint reflection of a recent sound
to highly flammable her skin bleaker and her body decays
now only her invisible voice sounds in solitary streets
in a never touched bright silver mercury source
Narkissos‘ locks and the luster of his face desire
whomever wants them what he sees sets him on fire
the echo of his blood in a white ringed flower
a reflection that does not know itself
what his love sees don’t reach him
that beautiful lie afterimage -sound
one plays two in the Morse code of their hearts
to own and no goodbye and nowhere their love
in one swipe what never was passed
John William Waterhouse (Rome 1849 – Londen 1917) ‘Narcissus’ 1903