Herinneringen aan Trevi
Gabriele d’ Annunzio
Ineens was daar de Lente op het plein,
een februarimorgen, en ze lachte.
Heel Rome leek door deze onverwachte
stralende lach in rep en roer te zijn.
De grijze kalksteen blonk in de fontein,
waarvan de fiere strengheid zich verzachtte,
want huiveringen van water brachten
geflonker in het zilveren gordijn.
Ze ging voorbij. (Mijn vreugde om die ene,
verrukkelijke blik die ik ontving!)
Aan de fontein ontsteeg een diepe zucht,
en van de brede schouders van de stenen
Neptunus hief zich met een ritseling
een wolk van duiven in de blauwe lucht.
 |
|
 |
